wtorek, 14 listopada 2017

Rozdział 1

W małym domku, położonym na obrzeżach Londynu, panowała cisza, przerażająca cisza. Jeszcze tego samego ranka po mieszkaniu krzątali się członkowie Zakonu Feniksa, a teraz… teraz zostałam sama. Samotność była dobra w wielu aspektach — człowiek mógł chwilę pobyć sam na sam, ze swoimi myślami, był czas, by przemyśleć te sprawy, które dręczyły umysł o każdej porze. Ale w czasie wojny samotność była czymś, czego nikt nie powinien doświadczyć. Każdy mocniejszy podmuch wiatru mógł być spowodowany nagłym przybyciem śmierciożerców, a podejrzane trzaśnięcie drzwi na piętrze, spowodowane zwykłym przeciągiem, przyprawiało o zawał serca. Wydawało mi się, że nie mogę być już bardziej przewrażliwiona… ale wojna uświadomiła mi, czym tak naprawdę jest strach. Okazało się, że to co czułam kilka lat wcześniej było tylko jego marną podróbką; musiałam przeżyć utratę tych najważniejszych osób, widok ich pustych spojrzeń, by naprawdę poczuć co to znaczy się bać.
Śmierć Voldemorta w bitwie wbrew pozorom nie była zakończeniem wojny, chociaż każdy tak sądził. Nikt nie spodziewał się, że śmierciożercy z osłabionymi szeregami wciąż będą chcieć walczyć, z jeszcze większym zapałem i chęcią zemsty, tym razem za odebranie im Czarnego Pana. Po początkowej euforii, 2 maja 1998, przyszła ogromna rozpacz i ból po stracie najbliższych. Ci, którzy przeżyli, tak naprawdę również zginęli. Bo jak można żyć ze świadomością, że tyle osób już nie będzie miało tej szansy? Zawsze gdzieś z tyłu głowy towarzyszyła mi myśl, że niewystarczająco korzystam z życia; że ci, którzy już odeszli, może bardziej czerpaliby radość z istnienia. Po chwili jednak zwykle od razu wracałam na ziemię — bo to tu byli ludzie, którzy potrzebowali mojej pomocy. Jakkolwiek okrutnie to brzmi, musiałam pogodzić się z tym, że łzami nie przywrócę nikomu życia. Wszyscy musieli ruszyć naprzód i dalej walczyć o lepszy świat, chociażby dla siebie. W teorii brzmiało to strasznie łatwo, ale w praktyce nie było nic trudniejszego.
Oparłam rozgrzane czoło o chłodną szybę. Na zewnątrz już jakiś czas temu nastała noc; chmury kłębiły się na niebie, zapowiadając nadejście deszczu. Na osiedlu panowała dziwna cisza, która przerażałaby mnie, gdybym nie była pewna zaklęć ochronnych, nałożonych na dom. Profesor McGonagall chcąc zapewnić nam — kilku członkom Zakonu Feniksa, a zarazem jej uczniom — bezpieczeństwo, postanowiła narzucić na dom zaklęcie Fideliusa. Skryła tajemnicę naszego pobytu w najgłębszych odmętach swojej duszy. Twierdziła, że nasza grupa odgrywa zbyt ważną rolę w wojnie, byśmy mogli narazić się na niebezpieczeństwo łatwymi do wykrycia zaklęciami.
Za każdym razem, gdy nasza grupa, grupa uderzeniowa, wyruszała na kolejną misję, jedna osoba zostawała w siedzibie. Gdyby coś się nie powiodło i nikt nie wrócił, to właśnie ten człowiek musiał powiadomić cały Zakon o przegranej i kolejnych stratach. Po Bitwie o Hogwart zostały ustalone w Zakonie Feniksa nowe dekrety, których każdy mocno się trzymał — nikt nie miał zamiaru narażać swojego życia i życia bliskich dla własnych uprzedzeń. Tak więc Zakon Feniksa, gdy okazało się, że wojna wcale się nie skończyła, a dopiero zaczęła, podzielił się na grupy; każda z nich miała swojego kapitana. Grup było kilkanaście, po sześć, a czasem siedem osób. Zmieniły się zasady, bo od powrotu śmierciożerców każda grupa mieszkała w innym miejscu, strzeżonym przez niezwykle skomplikowane zaklęcia. Najważniejsze osoby w Zakonie uznały, że stawka jest zbyt wysoka, by móc narażać tyle osób, przebywających w jednym miejscu, na niebezpieczeństwo. Zakon Feniksa stał się więc dobrze funkcjonującą organizacją; każdy miał swoje zadania i musiał się ich trzymać. Tylko to mogło przynieść zwycięstwo nad śmierciożercami, którzy trzymali władzę w Ministerstwie Magii. Mimo że upadli, nie poddali się. Chciałam psychicznie być równie silna jak oni, ale czasami było to zbyt trudne.
Poczułam na skórze zimno; objęłam się ramionami, chcąc choć trochę się ogrzać. Minęła akurat druga godzina, odkąd wszyscy wyruszyli na akcję. Korzystając z tego, że nadal odczuwałam skutki po ostatnim zaklęciu, którym zostałam trafiona, tym razem ja zostałam w siedzibie naszej grupy, przy okazji próbując dojść do siebie. Wciąż nie było do końca jasne, jakim dokładnie zaklęciem oberwałam, ale zdecydowanie nie było to nic dobrego — zawroty głowy i ogólne zmęczenie towarzyszyło mi od kilku dni non stop.
Nie potrafiłam spać, bo gdy tylko przymknęłam oczy, widziałam przed sobą dramatyczne obrazy: poległych w wojnie, załamane rodziny, łzy i krzyki rozpaczy. Chodziłam więc ciągle zmęczona, starając się jakoś dalej żyć, Wojna była okrutna. Obracała w proch wszystko, co stanęło jej na drodze, nie okazując ani krzty litości. Ukazywała w człowieku najgorsze cechy, te, które przez długi czas były uśpione, a obudziły się widząc tyle krzywdy. Było dla mnie czymś nieprawdopodobnym, by jedna osoba mogła chcieć zniszczyć kogoś drugiego. Po długim czasie wreszcie zrozumiałam, że kiedy panuje na świecie wojna, nie ma żadnych zasad, żadnych reguł. Najważniejsze jest, by wygrać, nieważne jak ogromnym kosztem.
— Wracajcie już — szepnęłam do siebie, zaciskając dłonie w pięści. Wstałam z parapetu, przechodząc na drugi koniec pokoju. Zadrżałam, kiedy stopy dotknęły zimnych paneli. Tak samo trzęsłam się w środku siebie, z obawy przed tym, czy tym razem wszyscy wrócą z akcji.
Niepewność była czymś, co towarzyszyło nam nieprzerwanie od roku. Kiedy Voldemort panoszył się jeszcze po świecie, mieliśmy cel — zniszczyć horkruksy, doprowadzając tym samym do jego pokonania — i każdy sądził, że na tym wojna się zakończy. Nikt nie myślał, że bez przywódcy śmierciożercy dalej będą siać spustoszenie w całej magicznej społeczności. W tej chwili brakowało nam konkretnego punktu, do którego będziemy dążyć.
Usiadłam na kanapie, przykrywając się kocem. Na stoliku postawiłam już wcześniej świeczkę, której płomyk oświetlał lekko blat. Mimo że była pełnia lata, na całym swoim ciele czułam dreszcze. Przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej, chcąc zminimalizować to nieprzyjemne uczucie. Wydawało mi się, że gdzieś na zewnątrz słyszę rozmowy, ale dobrze wiedziałam, że to tylko złudzenia; było zbyt wcześnie na powrót przyjaciół z akcji. Z każdą mijaną sekundą moje powieki stawały się coraz cięższe. Irytujące tykanie zegara stało się zbawienne; jego dźwięki zaczynały mnie usypiać zupełnie tak, jakby były dla mnie marną kołysanką. Byłam bezpieczna. Zaklęcia ochronne były zbyt silne, by wróg mógł się przez nie przedrzeć na obecną chwilę. Mogłam spokojnie zamknąć oczy bez obawy, że ktoś nagle przerwie mój sen. Tak bardzo chciałam zasnąć na całą noc, jednak mimo to zawsze byłam czujna, gotowa do odparcia ataku w każdej chwili. Przewrażliwienie stało się cechą każdego członka Zakonu Feniksa.
Przymknęłam oczy tylko na chwilę, na sekundę, w myślach ciągle powtarzając, niczym mantrę, że muszę czekać na przybycie pozostałych z akcji. Cisza panująca w domu i powolne tykanie zegara sprawiły, że oddałam się w ramiona Morfeusza bez żadnych sprzeciwów — po prostu zasnęłam, po długiej walce z bezsennością.

— Czemu nie poczekałeś, aż dam ci znać?! Taki był plan, musimy się go trzymać, jeśli nie chcemy zginąć, dobrze to wiesz! — Głośny krzyk Harry’ego rozniósł się echem po całym domu. Otworzyłam szeroko oczy, początkowo nie mogąc zorientować się, co tak naprawdę się dzieje. Odrzuciłam koc na bok, wstając i ujawniając wszystkim obecnym swoją obecność; byli tak sobą zajęci, że nawet nie zauważyli, że śpię na kanapie. Zakręciło mi się w głowie od szybkiego podniesienia, jednak zignorowałam to uczucie, patrząc pytająco na Harry’ego. Szybko policzyłam osoby znajdujące się w pokoju — Harry, Ron, Ginny, Neville, Hanna… Brakowało Deana i Erniego Macmillana.
— Przepraszam, że cię obudziłem, nie zauważyłem… — burknął Harry, na co zupełnie nie zwróciłam uwagi. Okulary, które znajdowały się na jego nosie, były lekko przekrzywione, jakby w czasie walki spadły i zostały w pośpiechu niedbale założone. Przez ostatni rok stracił na wadze, ale prawda była taka, że na każdym odbijała się wojna — zarówno w wyglądzie, jak i w psychice. Rysy jego twarzy znacznie się wyostrzyły, a on sam zmężniał. Chociaż Ginny nadal była od niego wyższa.
— Gdzie reszta? — zapytałam, patrząc się wyczekująco na całą piątkę. Na policzku Neville’a było widoczne paskudne rozcięcie, z którego sączyła się krew. Podeszłam do komody, na której stała między innymi skrzynka z eliksirami i mugolskimi lekarstwami. Podniosłam do góry wieko i westchnęłam, widząc tak małe zapasy; ciągle wszystkiego brakowało i nie było miejsca, w którym mogliśmy spokojnie nabyć składników do wykonania potrzebnych leków. Śmierciożercy panowali nad całym magicznym światem, każdym jego miejscem.
— Grupa ratunkowa po naszym wezwaniu pojawiła się na miejscu i zabrała Deana i Erniego. Dean oberwał tylko Drętwotą, ale uderzył mocno w ścianę i stracił przytomność. Erniego trafił jeden ze Ślizgonów, z naszego roczniku… Nawet nie wiedzieliśmy czym dostał, ale to było straszne. Jego krzyk…
— Gdzie ich zabrali? — zadałam kolejne pytanie, sadzając Neville’a pod przymusem na krześle i uciszając go, gdy zaczął protestować. Odkaziłam ranę eliksirem, jednak musiała zagoić się sama, mieliśmy zbyt leków, by marnować je na małe rozcięcia.
— Dobrze wiesz, że nic nie powiedzieli. McGonagall tylko…
— Profesor McGonagall, Harry — przerwała Ginny, jednak Harry mówił dalej, zupełnie ją ignorując. Ginny przeszła do kuchni razem z Hanną, zostawiając naszą czwórkę samą.
— …powiedziała, że wkrótce zostawi nam wiadomość, kiedy kolejne zebranie. Wydaje mi się, że coś się dzieje, że o czymś nie wiemy, była strasznie zaniepokojona.
— Jak każdy — wciął się Neville. Skinął mi głową w ramach podziękowania za opatrzoną ranę i ruszył za dziewczynami.
Odwróciłam się w stronę Harry’ego, opierającego się o blat stołu. Przyglądał się planom, które jeszcze przed wyjściem na akcję dokładnie analizowaliśmy. Tylko Ron trzymał się z boku, nic nie mówiąc. W ostatnim czasie był strasznie rozdrażniony, łatwo można było go wyprowadzić z równowagi, ale nikt nie miał mu tego za złe — stracił brata w bitwie i każdy miał wrażenie, że odczuwał tę stratę podwójnie mocno. Wszyscy starali się skupić na wojnie, zostawiając żałobę na późniejszy czas, jednak niektórym ciężko było ruszyć do przodu. Jedną z takich osób był Ron; ciągle zamyślony, żyjący we własnym świecie, jakby zatracał się w wspomnieniach, w których wciąż był szczęśliwy. Przenosiło się to na jego koncentrację w walce. Przeszłość wciąż za nim podążała, nie dając ani na chwilę odetchnąć. Czasami nocami słyszałam jego krzyk. Nawet nie chciałam sobie wyobrażać, jakie katusze musiał przeżywać w snach. Jak wszyscy.
— Dowiem się, co się stało? — zapytałam spokojnym głosem, siadając z powrotem na kanapie. Tej nocy planowanie kolejnych ataków odłożyliśmy na bok; mieliśmy zająć się tym od kolejnego dnia.
— Ron po raz kolejny chciał działać na własną rękę, nie poczekał na mój znak, ani na znak Hanny, tylko zaatakował. Plan, który układaliśmy przez ostatni tydzień, okazał się kompletnie niepotrzebny, bo Ron wie lepiej, co robić — powiedział Harry na jednym tchu, jakby chciał od razu z siebie to wyrzucić. — Jest wojna. Musimy działać według określonych schematów i…
— Dobrze, Harry, już wszystko wiemy. Ron?
Chłopak stał przy komodzie, na której znajdowały się ramki ze zdjęciami. Nasza grupa zmieniała siedzibę co tydzień, ale fotografie bliskich, zarówno tych zmarłych w wojnie, jak i żyjących, towarzyszyły nam przy każdym przeniesieniu i były z nami w nawet najgorszych chwilach. Miały przypominać, o co tak naprawdę walczymy, bo niejednokrotnie brakowało nam już nadziei. Nie raz byliśmy gotowi się poddać, ale za każdym razem przypominaliśmy sobie o poświęceniu bliskich, których nie było już przy nas. O tym, że oni nie bali się walczyć, nawet za cenę swojego życia… Do końca wierzący, że wojna dobiegnie końca.
— Zauważyłem Rookwooda — zaczął drżącym głosem. Wciąż wpatrywał się w fotografię, która przedstawiała całą rodzinę Weasleyów, teraz mniejszą o jedną osobę. Fred uśmiechał się, przepychając się z Georgem. Molly coś do nich krzyczała, wymachując rękoma; najprawdopodobniej, żeby przestali się wygłupiać, bo chciałaby mieć w rodzinnym albumie jakieś normalne zdjęcie. Na to wspomnienie w moich oczach pojawiły się łzy. Zacisnęłam powieki, przegryzając wargę, by nie rozkleić się na myśl o zmarłych; tych, których śmiechu już nigdy nie będzie dane nam usłyszeć.
— Nie wiem co się ze mną stało. Zapłonęła we mnie wściekłość, jak zobaczyłem, że on nadal chodzi, żyje, a Fred… — załamał mu się głos. Wstałam z kanapy, pochodząc do mężczyzny i splatając swoją dłoń z jego.
— Wszystko w porządku — szepnęłam, nie mogąc znieść widoku jego udręczonej twarzy. Oparłam głowę o jego ramię, a Ron pocałował mnie w czoło, jakby chciał podzielić się ze mną swoim bólem.
Wzajemne obwinianie się w czasie wojny, podziały między nami — członkami Zakonu Feniksa — było najgorszym, co mogło nam się przytrafić. Staraliśmy się więc szukać kompromisów, bo dobrze wiedzieliśmy, że kłótnie nie pomogą nam zwyciężyć, a jedynie nas poróżnią.
— Idź spać, Ron. — Popchnęłam mężczyznę lekko w stronę schodów. — To była długa noc i musisz odpocząć. — Ron pokiwał w odpowiedzi głową, zgadzając się z moimi słowami i ruszył w stronę piętra. Przez ostatni miesiąc wydawał się jeszcze słabszy niż wcześniej. Jego oczy były przekrwione, co było spowodowane brakiem snu. Miałam wrażenie, że staje się cieniem samego siebie. Westchnęłam, opuszczając głowę. Pragnęłam mu pomóc, ale każda próba kończyła się niepowodzeniem. Czasem rozmawialiśmy o wojnie, o męczących w nocy koszmarach, jednak miałam wrażenie, że Ron nie do końca jest ze mną szczery i nie mówi mi wszystkiego. Mimo to nadal byliśmy razem, co pokazywało mi, że kiedy na świecie panuje wojna, przetrwają tylko te najsilniejsze uczucia. Te, w których widzi się prawdziwą nadzieję.
Odwróciłam się w stronę Harry’ego. Zdjął z nosa okulary i przecierał okurzone szkła skrawkiem bluzki. Była godzina czwarta nad ranem. Na zewnątrz zaczął wstawać dzień; słońce delikatnie wychylało się zza horyzontu. Wiedziałam, że jeszcze chwila, a zostanie zasłonięte przez ciemne chmury, jak było prawie codziennie. Pogoda dziwnym trafem dostosowywała się do panującej w magicznym świecie sytuacji.
Usiadłam obok Harry’ego. Między nami panowała cisza, jednak niektóre sytuacje wymagają milczenia. Słowa w takich chwilach są całkowicie zbędne. Dzięki przyjaźni z Harrym odkryłam, że nawet w ciszy można znaleźć ukojenie. Po pokonaniu Voldemorta i chwilowej satysfakcji zwycięstwa nad śmierciożercami, przyszedł czas żałoby, który przechodziliśmy bez słów, w całkowitym milczeniu. Rzadko podejmowaliśmy temat zmarłych, by nie rozdrapywać ran przeszłości. Jedynie w bezsenne noce, gdy wpatrywałam się w niebo i dostrzegałam gwiazdy, myślami byłam z tymi, którzy odeszli. To właśnie w gwiazdach szukałam planu na lepsze życie, bez wojny, bez bolesnej przeszłości i bez przerażających wspomnień.
— Musisz go zrozumieć, Harry, jest mu tak ciężko… — powiedziałam w końcu cicho, opuszczając wzrok na swoje dłonie i wzdychając.
— Jak każdemu, Hermiono. To już kolejny raz, kiedy ryzykował, nie trzymał się ustalonego planu. Co musi się stać, żeby to w końcu zrozumiał?
— Widocznie on gorzej to znosi. Potrzebuje naszego wsparcia, a nie obwiniania. Na następną akcję to on zostanie w kwaterze, musi odpocząć, zregenerować się. Jest zbyt słaby, nocami nie śpi, w dzień snuje się po mieszkaniu, nie może znaleźć sobie miejsca… On musi odpocząć.
— A ty nadal jesteś słaba po ostatniej akcji, w dodatku na jakiś czas mamy mniej ludzi w grupie.
— Już wszystko ze mną w porządku. — Harry podniósł do góry brew, patrząc na mnie z powątpiewaniem. — Naprawdę. Byłam po prostu zmęczona, potrzebowałam kilka godzin snu i znów czuję się jak nowonarodzona.
— Te wory pod oczami z pewnością mają o tym świadczyć?
— Harry — zaczęłam ostrzegawczo, marszcząc czoło. Przyjaciel cicho się zaśmiał, siadając wygodniej. Takie noce, nawet jeśli bezsenne, były najlepsze. Choć na chwilę pozwalały odbiec myślami od wojny, ataków śmierciożerców na mugolskie miasteczka czy nasze bazy. Wojna pozwoliła mi zrozumieć, czym tak naprawdę jest przyjaźń; że to trwanie przy sobie w każdej chwili, niezależnie od tego, co się dzieje. To stawianie swojego szczęścia ponad szczęście tej drugiej osoby. Aż w końcu: to wspólne milczenie, kiedy wypowiedziało się już tyle słów, że zaczęło ich brakować. Uśmiechnęłam się, uświadamiając sobie jedną prawdę — nie przeżyłabym tego koszmaru, gdyby nie obecność najbliższych. Rozwiązanie tkwiło w tym, by zrozumieć, jak wiele jeszcze mamy, nawet jeśli tyle straciliśmy.
— Naprawdę nie podejrzewasz, kiedy może być kolejne zebranie Zakonu? Musimy się zastanowić, na kiedy szykować dokładniejsze plany.  — powiedziałam po chwili.
— Nie mam pojęcia, Hermiono, gdybym coś wiedział, to byłabyś pierwszą osobą, której bym o tym powiedział. Wiem tylko, że nasz informator dał znać o kolejnym planowanym uderzeniu śmierciożerców na kolejne mugolskie miasteczko, ale w akcji bierze udział druga grupa uderzeniowa.
— Kingsley wie, co robi. Podzielenie Zakonu na grupy było dobrym posunięciem, przynajmniej możemy odpocząć, zregenerować siły, kiedy inni walczą — odparłam, wstając z kanapy. — Radzę ci się położyć, to była długa noc. I zdecydowanie powinieneś się umyć, bo trochę śmierdzisz.  

— Obiecałaś, że będziesz nas chronić…
— Jak możesz żyć ze złamaną obietnicą?
— Jak możesz w ogóle żyć, kiedy nas już nie ma?
Głosy nadchodziły z każdej strony, jedne głośniejsze, wręcz wykrzykiwane pretensje; inne cichsze, jakby postacie je wypowiadające, były jedynie zalążkiem cienia. Wokół mnie panowała przerażająca ciemność, z której nie było żadnego wyjścia. Szepty obezwładniały mnie, sprawiały, że zaczynałam się dusić. Czułam coraz bardziej opanowujący mnie strach; na całym ciele miałam dreszcze. Przerażenie odebrało mi zdolność myślenia — nie potrafiłam zmusić się do wstania i rozpoczęcia szukania wyjścia. Siedziałam skulona w jednym z kątów pomieszczenia, rozglądając się nerwowo wokół siebie. Zatykałam uszy dłońmi, byle nie słyszeć głosów, ale gdy tylko to robiłam, szepty powracały; głośniejsze, z kolejnymi pretensjami i lamentami, adresowanymi właśnie w moją stronę.
Nagle poczułam zimno, jakby powiew wiatru, nadchodzący z wschodniej strony. Usłyszałam szczęk otwieranych drzwi i zachłysnęłam się, kiedy zauważyłam kto stanął w drzwiach — zjawa, przybierająca co chwilę inną postać. Fred, Tonks, Lupin, Lavander… Co chwilę pojawiał się ktoś inny, a wraz z tą zmianą z ust postaci wydobywały się kolejne słowa. Moim ciałem zaczęły wstrząsać spazmy… strachu, przerażenia, bezsilności.
— Co się dzieje, gdzie ja jestem…
— Piekło — wyszeptała zjawa, która przybrała właśnie postać Dumbledore’a.
Zostałam sama — czując w sobie uczucie beznadziejności. Uwięziona, z daleka od świata, w samotności. Z własną ciszą, rozrywającą od środka na małe kawałki, raniąc i powolnie zabijając.

Gwałtownie podniosłam się do góry, czując, że moje serce bije dwukrotnie szybciej niż powinno. Koszulka, w którą byłam ubrana, była cała mokra od potu, a włosy kleiły się do twarzy. Spojrzałam na swoje dłonie i zauważyłam, że cała się trzęsę. Przed oczami wciąż widziałam sceny z koszmaru — osoby, które były dla mnie tak ważne, a których już przy mnie nie było, wzmagały z każdymi kolejnymi zdaniami poczucie winy. W moich oczach zebrały się łzy, jednak zacisnęłam wargi, by nawet jedna nie wydostała się na zewnątrz. Wierzyłam, że ten koszmar, w którym przyszło nam wszystkim brać udział, w końcu się skończy. Że to tylko kwestia czasu, gdy ostatecznie pokonamy śmierciożerców, rozproszonych w całej Anglii.
Wstałam z łóżka, podchodząc do okna. Ginny, nadal śpiąca, przekręciła się na drugą stronę, mrucząc coś pod nosem. Była za nimi długa i męcząca noc, więc należał im się odpoczynek. Myśl, że za kilka dni ja również znowu będę brała udział w akcji, dostarczała mi kolejnych dawek przerażenia. Zaczęłam przyłapywać się na myśleniu, że wyczekuję momentu, w którym nie będę musiała w nich uczestniczyć i tak mogłoby być również tym razem, ale ważniejsze od mojego bezpieczeństwa był dla mnie stan psychiczny Rona. Wolałam, by to on został w środku; nie mówiłam tego głośno, ale nie chciałam, by po raz kolejny naraził zarówno siebie, jak i inne osoby. Wojna miała to do siebie, że ludzie zaczynali stawiać bezpieczeństwo bliskich osób ponad swoje. Pokazywała prawdę — kto ile dla kogo znaczy.
W tym tygodniu mieszkaliśmy na obrzeżach Londynu, na jednym z mugolskich osiedli, które mieli w planach zaatakować śmierciożercy. Naszym zadaniem było rozeznać się, jak wygląda okolica, jak wiele rodzin mieszka w tym miejscu i jak ogromne mogą być zniszczenia po ataku. Kingsley, gdy okazało się, że wojna wcale się nie skończyła, zdecydował się przeprowadzić rekrutację do Zakonu Feniksa i podzielić te osoby na poszczególne grupy. Umieszczeni w różnych lokalizacjach, byliśmy dla śmierciożerców prawie nieuchwytni. Kilku nawróconych śmierciożerców udało nam się zrekrutować do Zakonu Feniksa — dzięki temu mogliśmy powoli zabijać organizację wrogów od środka, znając niektóre z planów.
Dom, w którym mieszkaliśmy, nie różnił się niczym innym od pozostałych, znajdujących się na osiedlu. Przypominał mi miejsce, w którym mieszkałam ze swoimi rodzicami, przywołując jednocześnie bolesne wspomnienie — wymazanie im z pamięci mojej osoby. Obiecałam sobie, że gdy cały ten koszmar się skończy, odnajdę ich i przywrócę całą przeszłość, by mogli żyć swoim dawnym życiem, ale z każdym kolejnym dniem trwania wojny traciłam nadzieję, że jeszcze kiedykolwiek będę mieć na to okazję. Wojna uświadamiała mi, jak ważna jest każda chwila; dała mi chwilę namysłu w bezsenne noce na tym, czy wystarczająco żyłam.
Założyłam na siebie cieplejszą bluzę i cicho wyszłam z pokoju, nie chcąc zbudzić ani Ginny, ani Hanny. Później miały wyjść na przeszukanie pobliskich opuszczonych domów, więc w tej chwili potrzebowały więcej niż ja odpoczynku. Drewniana podłoga zatrzeszczała pod ciężarem mojego ciała, gdy pokonywałam kolejne kroki. Na lampach, powieszonych na suficie, można było dostrzec pajęczyny, na których już dawno zadomowiły się pająki. Było widać, że dom, który obecnie zajmowaliśmy, był od dłuższego czasu pusty. Tylko teraz, na kilka dni, tchnęliśmy w niego choć trochę życia — od południa krzątaliśmy się, wykonując swoje zadania. W naszej grupie każdy był do czegoś przydzielony; jedni zajmowali się gotowaniem posiłków, następni sporządzaniem eliksirów na zapas, inni szukaniem do nich składników. Pierwsze szkice planów sporządzałam wraz z Harrym i, wcześniej, Ronem, by później móc się nimi podzielić z resztą członków grupy. Dostawaliśmy polecenia z góry, co wydawało mi się dobrym posunięciem. Dzięki temu każdy pełnił w Zakonie ważną funkcję i czuł się potrzebny w tej walce.
Widząc przed sobą ciągle sceny z koszmaru, przeszłam do łazienki. Nachyliłam się na umywalką i odkręciłam korek, by orzeźwić się zimną wodą i pozbyć z głowy natrętnych myśli. Zupełnie tak, jakby woda mogła spłukać ze mnie poczucie winy, które tak często mnie dręczyło. Wydawało mi się, że w niektórych momentach mogłam zrobić więcej i ocalić komuś życie, a teraz… teraz było już na to za późno.
Schodząc do kuchni, by zacząć przygotowywać śniadanie, usłyszałam w jednym z pokoi ruch. Zmarszczyłam brwi, a w mojej głowie natychmiast pojawiło się milion możliwości, co może się dziać. Sięgnęłam po różdżkę i, usiłując być jak najciszej, przeszłam do salonu. Wychyliłam się zza futryny drzwi, ściskając w swojej dłoni magiczny patyk i czując przyspieszone bicie serca.
— Wreszcie. 

piątek, 13 października 2017

Prolog

Cisza panująca na pogorzelisku rozdzierała duszę i dzieliła serce na miliony małych kawałków. Wystarczyło spojrzeć na zrujnowany zamek, a łzy same zbierały się w oczach, choć przecież miałam wrażenie, że już więcej nie będę płakać. Że tym razem okażę się silniejsza niż reszta i w tej chwili to ja będę podporą dla innych. Rzeczywistość okazała się jednak zupełnie inna — wyszłam na miejsce, w którym przed kilkoma godzinami znajdował się dziedziniec zamku, a łzy same potoczyły się po moich policzkach, bezdźwięcznie spadając na ziemię. Ruszyła kolejna fala rozpaczy, chociaż tak bardzo starałam się ją powstrzymać. Okazało się, że niektóre sztormy są zbyt potężne, by dać sobie z nimi samotnie radę.
Widziałam ciała poległych, przygniecione przez gruzy; widziałam zniszczone wieże i mury; a w tym wszystkim widziałam marzenia, które już nigdy nie miały się ziścić. Ten widok już zawsze miał mieć swoje stałe miejsce w mojej głowie. Zrozumiałam, że pewne rzeczy, sytuacje, nawet wbrew naszym chęciom, pozostają w nas na zawsze. Za każdym razem, gdy przymykałam oczy, miałam przed swoimi oczami widok twarzy zmarłych, zastygłych w szoku — bo przecież nigdy nie powinni odejść z tego świata, nie w taki sposób, nie, kiedy życie dopiero zaczęło ich porywać i pokazywać, jak dobrze jest… po prostu być.
                                
Co się dzieje, kiedy umiera ktoś, kogo kochasz? Cząstka ciebie odchodzi razem z tą osobą? Czujesz, że bezsilność rozrywa ci serce na strzępy? Toniesz w ciemności, rozpaczy i smutku, brakuje ci tchu? A co jeśli żegnasz kilka takich osób na raz? Co wtedy się dzieje?

Pokonywałam kolejne kroki, potykając się o kamienie i ledwo co widząc przez zaszklone oczy. Szłam na oślep, jakby następne metry miały pomóc zmniejszyć ten dziwny uścisk w gardle. Mijałam zmasakrowane ciała znajomych z Hogwartu, uczęszczających razem ze mną na zajęcia — za każdym razem odwracałam wzrok, ale nawet gdy zamykałam oczy, ten widok wciąż mnie prześladował. Już do końca życia każdy, kto przeżył bitwę o Hogwart, miał mierzyć się z powracają przeszłością. Przeszłością przypominającą o tym, że wspomnienia bitwy już zawsze będą ślepo podążać za zwycięzcami, podkreślając, że ten tytuł wcale się nam nie należy. Voldemort ostatecznie zginął, ale przegraliśmy najważniejszą bitwę… bitwę o życie przyjaciół. Tą, którą powinniśmy wygrać.              
                                                                                                                          
Dopiero kiedy przychodzi samotność, i cisza, obezwładniająca cisza, człowiek dostrzega jak wiele stracił. Dopiero wtedy zdaje sobie sprawę z tego, ile znaczyli dla niego ludzie i jak bardzo potrzebują już tych nieobecnych do życia. A oni pozostają wciąż nieobecni, milczący, w snach nadal się uśmiechający.

Na niebie pojawiło się słońce — pierwszy raz od kilku tygodni. Zwiastun nadziei i lepszego życia… Promienie opadały na moją twarz i gdyby nie okoliczności, w których się znajdowałam, uśmiechnęłabym się. Na tę chwilę zapanowała jednak we mnie ciemność i nie byłam pewna, czy kiedykolwiek zamieni się ona w coś pozytywnego. Takich strat się nie zapomina. Zawsze są, o każdej porze dnia i nocy. Czasem opadają na dno serca, przytłoczone przez inne sprawy, ale trwa to tylko chwilę; prędzej czy później wszystko wraca. Przeszłość ostatecznie osiada się w teraźniejszości, jakby było to jej stałe miejsce.
Dostrzegłam Harry’ego, stojącego przy bramie. Opierał się o mur, wpatrując się w Zakazany Las. Wiatr delikatnie poruszał drzewami. Na dziedzińcu zamku zapanował harmider, ale ja w sercu czułam najgorszy rodzaju spokoju — tego, którego nie można wyrazić łzami, krzykiem. Ktoś zaczął głośno płakać, inna osoba wrzasnęła, nie mogąc powstrzymać w sobie złości na to, jak niesprawiedliwy jest świat. W końcu zabrał tyle dobrych ludzi, zupełnie wbrew ich woli. Nikt nie prosił się o śmierć, dlatego ta świadomość była tak bolesna.

Czy tak powinno działać życie? Nie powinno być pełne szczęścia i miłości? Kto był na tyle okrutny, by ułożyć taki plan dla młodych, pełnych pasji ludzi? A ci, którzy przeżyli… czy nie stracili już na zawsze szansy na szczęście?

— Wszystko będzie dobrze, Hermiono. Wreszcie się ułoży, jego już nie ma — szepnął Harry, kiedy wreszcie do niego podeszłam. I mimo że za nami toczyło się życie, w nas coś na zawsze umarło.
— Już nigdy nie będzie dobrze — odparłam, przymykając oczy i zdając sobie sprawę z tego, jak brutalne czeka na nas życie. Dopiero gdy Czarny Pan ostatecznie zginął zdałam sobie sprawę z tego, że nie miałam żadnego planu. W czasie szukania horkruksów żyliśmy z dnia na dzień, nie myśląc o przyszłości, a kiedy nadeszło zwycięstwo — nie posiadałam żadnych perspektyw. Okazało się jednak, że życie samo postanowiło zweryfikować moje aspiracje.

Dwudziestego maja, niecałe dwa tygodnie po upadku Voldemorta, zaatakowali śmierciożercy. Wojna wraz ze śmiercią Czarnego Pana wcale się nie skończyła, wręcz przeciwnie — dopiero się zaczęła.